‘Ik heb een casus’, zei ik, nadat Jaap Voigt zijn bijdrage had beëindigd, deel van de leergang ‘Leidinggeven tussen sturing en co-creatie’. De filosoof keek mij aan. ‘Zeg het maar.’ Ik vertelde dat ik lekker werkte aan een opdracht, maar dat ik energie over had en dus ruimte voor meer werkzaamheden. Wat ga ik doen. Actief zoeken? Of rustig afwachten.

‘Hoe oud ben je?’, vroeg Voigt. Ik was die week 56 geworden, dus dat vertelde ik. ‘Zesenvijftig!’, reageerde hij enthousiast. ’Zesenvijftig is drie maal 28, doceerde hij, ‘en 28 is vier maal zeven’. Het kwartje viel: vier windstreken, de heilige drie-eenheid, zeven in totaal. Vier maal zeven, voller wordt het niet, 28 is een episode.

‘Met jouw 56 jaar sta je aan het begin van je derde episode,’ vervolgde Voigt. Zelf was hij net 84 geworden, hij stond dus aan het begin van zijn vierde episode. ‘Wat deed je in jouw eerste episode?’, vroeg hij mij. Ik vertelde over mijn jeugd in Harich. Middelbare school in Sneek. Econometrie en PhD-onderzoek in Groningen.

‘En je tweede episode?’ Na mijn promotie pionierde ik in de kerk: Groningen, Amsterdam, internationaal. Daarna werkte ik met maatschappelijke organisaties en in de ontwikkelingssamenwerking, nu in het sociaal domein. ‘Dus in je eerste episode ben je gevormd en in je tweede episode heb je hard gewerkt.’ Ik knikte. Voigt: ‘Láát het dan nu werken!’

We zijn bijna anderhalf jaar verder. Ik heb het uitgeprobeerd. Láten werken in plaats van werken. Het ging met vallen en opstaan. Maar ik ben veel meer samen met anderen gaan doen. Veel vaker schuif ik anderen naar voren en faciliteer ik hen. Succes vieren we samen en teleurstellingen verwerken we gemeenschappelijk.

Het jaar 2025 ga ik in met een volle portefeuille aan werk. Ik heb me lekker ingewerkt in het domein van jongeren en Maatschappelijke Diensttijd. Met ontzettend leuke mensen werk ik. Heel vaak is er energie en wederzijds vertrouwen. Ik twijfel er niet aan of deze samenwerkingen zullen zich verder gaan verdiepen en uitbreiden.

De leergang waar Jaap Voigt aan bijdroeg, eindigde met een schilderopdracht. Hoewel flink buiten mijn comfortzone heb ik iets op papier gekregen, wat een gewortelde boom moet voorstellen. Nu we 2025 ingaan, is dat hoe ik mij voel. Ik hoop op mooie vruchten – voor nu: jongeren die tot hun recht komen en bloeien.

Wat herken jij van episoden in jóuw leven? Als je het leuk vindt daarover eens te praten, neem gerust contact met mij op. Iets lezen of luisteren van Jaap Voigt is ook een goed idee trouwens.