Najaar 2017, ik zie een WhatsApp-bericht binnenkomen. ‘Siebrand, ik daag je uit,’ staat erin. Ik kijk op. Het is een bericht van Sybolt, een van mijn beste vrienden. Wat zou hij willen? ‘Vertel’, reageer ik. En dan, als een donderslag bij heldere hemel: ‘Wil je meefietsen in de Elfstedentocht op Tweede Pinksterdag?’

Ik had nog nooit een meter gefietst op een andere fiets dan mijn stadsfiets. Die heeft volstrekt geen toeters en bellen, dus ook geen versnellingen of handremmen, zelfs geen licht. Mijn visie is namelijk dat je daar in de stad alleen maar last van hebt, vooral bij het parkeren. En dan zou ik nadenken over de Fietselfstedentocht?

Ik herinner mij die Tocht van vroeger. Bijvoorbeeld die keer dat het zo ontzettend warm was en wij op de middag van Tweede Pinksterdag met het hele gezin naar het strand in Stavoren gingen. Enorm druk was het op de weg. Overal stonden mensen met tuinslangen en emmers water om de fietsers van enige koelte te voorzien. Wat een avontuur.

‘Hoe lang is die Tocht?’, app ik terug. Stomme vraag natuurlijk, als geboren Fries behoor ik dat te weten. Het juiste antwoord is: 235 km. Tweehonderdvijfendertig kilometer. Ik stel me er weinig bij voor. Hoelang doet een mens over zo’n afstand? Hoe voelt hij zich na afloop? Kan hij dan nog zitten?

Toch was het zaadje geplant. Al eerder had ik een voor mijn doen onmenselijke prestatie geleverd door de halve marathon van Amsterdam te lopen. Twee keer zelfs. En dan te beseffen dat ik vroeger met gym altijd spijbelde, opgroeide in een gezin waar sport geen rolde speelde en ik niet erg atletisch ben gebouwd.

Sybolt wist dat ik door een blessure al langer dan een jaar niet meer hardliep. En ook dat mijn huisarts, toen hij het woord ‘achillespees’ hoorde, meteen had geadviseerd een andere sport te kiezen. ‘Gaat hem niet meer worden, meneer,’ had hij meegedeeld. Zelf fietst Sybolt de Tocht al diverse jaren, samen met een aantal familieleden.

Okee, lang verhaal kort. Ik heb dit voorjaar een racefiets gekocht. Startersmodel. Plus van die klikschoenen, waarmee je vastzit aan je pedaal. Interessante uitdaging was dat bij de eerste verkeerslichten. In mijn agenda staat 21 mei – Tweede Pinksterdag 2018 – genoteerd. Ik ga langs die elf steden fietsen.

Maar kan ik het ook? Ik ben druk in training, maar verder dan 110 km heb ik nog niet gered. Dat was vorige week en dat vond ik al een flinke prestatie. Ik concludeerde na afloop van die rit dat ik mentaal nog wel een knopje moet vinden om die afstand op dezelfde dag nóg een keer te doen.

Eerlijk gezegd zou ik best graag wat supporters willen. Mensen die geloven dat ik het kan. Die mij aanmoedigen. Zodat ik bij de eerste keer dat we Bolsward passeren niet ga afstappen en ook de tweede helft van de Tocht ga volbrengen. Toen ik dit besefte, moest ik denken aan mensen die ik ken die óók supporters nodig hebben.

Bijvoorbeeld die mevrouw van drieëntwintig die ik ontmoette in Egypte. Opgegroeid als analfabeet, maar ze had via hulp- en ontwikkelingsorganisatie Dorcas leren lezen. Meteen plukte ze er de vruchten van, toen ze op de markt ontdekte wat de groente écht kostte, en dat ze jarenlang teveel had betaald. Goed dat er Dorcassers waren geweest om haar te supporten!

Of die twee jongetjes van drie en vijf, bij wie ik op bezoek was in Moldavië. Hun zus van dertien zorgde tijdelijk voor hen. Het huis was smerig, overal lag vuile was, het oogde ongezellig. Buiten trok een van de jongetjes zijn gulp open en plaste met een krachtige straal zijn speelgoed nat. Goed dat er Dorcassers zijn die zich over dit gezin ontfermen.

Tweede Pinksterdag 2018 ga ik het proberen. Tweehonderdvijfendertig kilometer lang. Zou jij mij willen supporten? Door de support aan die vrouw in Egypte en aan dat gezin in Moldavië mogelijk te maken? En idem dito aan nog eens honderdduizenden van de allerarmsten die Dorcas dit jaar helpt om stappen naar een betere toekomst te zetten?

Voel je niet verplicht, maar echt SUPER als je besluit om mee te doen. Je kunt je sponsorbijdrage doneren via mijn actiepagina ‘Trappen langs elf steden’ (sorry, link bestaat niet meer).