Festival Laatbloeiers, Utrecht, 31 oktober 2023, voor 60-plussers. Hoewel ik 60-minner ben, overwoog ik daarnaartoe te gaan. Ik geloof namelijk enorm in de talenten van initiatiefnemer Alet Klarenbeek met haar UP!, een eigentijdse beweging rond ouder worden.

Toen ik las dat Frits Spits zou spreken, wist ik zeker dat ik zou gaan. Frits zou een preview geven van zijn boek ‘Op de golven dansen wij’. Naar het liedje van Van Dik Hout: ‘Hoe wij gedreven door verlangens langs verlaten wegen gaan, om aan het einde weer alleen te staan.’

Frits nam ons mee op zijn reis door het leven en langs Nederlandstalige nummers die illustreren wat er in hem om gaat. Sommige liedjes vormden aanleiding tot een bespiegeling. Zo gaat dat immers met muziek: het zet je aan het denken, voelen, huilen.

Aan het einde was er ruimte voor reacties en vragen. Ik zocht, maar vond niet de woorden die ik wilde zeggen. Zo gaat dat immers met taal: het vervoert je gedachten, het drukt uit wat je voelt – maar de juiste woorden vind je pas wanneer ze ontstaan.

In plaats van wat te zeggen, ging ik in gedachten terug naar mijn tienertijd. Opgegroeid op een boerderij in het Friese Harich. Groot gezin, lieve ouders. In de keukenkamer klonken geregeld psalmen. Geen popmuziek. Aan het einde van elke dag was daar echter de radio…

Het festival was 40 jaar nadien. Vandaag is het 4 dagen na het festival. Ineens vond ik de woorden die ik had willen zeggen. Hier komen ze:

Een nieuwsgierige tienerjongen uit Harich

vond de muziek van zijn ouders vrij karig.

Maar om 18.04 was daar – in de tractor – Frits Spits,

met taal, muziek en sfeer van de Avondspits.

Wat klonk dat ongelooflijk eenparig!

Als laatbloeier op een festival in Utrecht

zat ik in de zaal bij Frits, live en echt.

‘Emotie. Kracht. Van taal, muziek en cultuur.

Ik genoot! Toentertijd elke dag een uur.’

Deze waardering heb ik nu alsnog gezegd.