De afgelopen dagen was ik voor hulp- en ontwikkelingsorganisatie Dorcas op bezoek bij het netwerk Growing Hope Worldwide in Holland, Michigan.
Zo’n honderdvijftig boeren en boerinnen waren er bijeen. Ze dragen bij om hoop wereldwijd te laten toenemen door honger uit te bannen. Onder andere financieren ze een stukje werk van Dorcas in Kenia.
Onder hen waren meneer en mevrouw Van der Akker. In 1957 emigreerden zij naar de VS. Ze hadden gehoord dat er Nederlandse gasten waren en ze verontschuldigden zich ervoor dat ze het Nederlands verleerd waren.
‘Wy kinne wol Frysk, wy wennen foarhinne yn de Walden’, zei meneer Van der Akker.
Waarop ik reageerde: ‘Mar dan prate wy dochs Frysk!’
Een kort moment van stille ontzetting volgde.
Daarna vielen ze mij om de hals en gaven aan dat dit de mooiste dag van dit jaar zou zijn.