Voor mij op het voetpad loopt een oude vrouw kromgebogen achter haar rollator, haar hond aan een touwtje. Ze slaat linksaf, een paadje in. De hond wijkt extra naar links, hurkt en poept. Ik kijk en wacht af. Gaat ze het opruimen? Ze lopen alweer. ‘Mevrouw,’ zeg ik. ‘Mevrouw!’ Haar gehoor is klaarblijkelijk niet meer wat het was. Vlug loop ik haar achterna. ‘Mevrouw!’ Nu kijkt ze om. ‘Uw hond heeft gepoept!’ Verongelijkt kijkt ze me aan. ‘Dat doet u toch ook elke dag?’ Waarop ze zich omdraait en doorloopt. Plots besef ik dat ik ook met betrekking tot het achterlaten van viezigheid in de buurt inclusief moet denken.
Ben je daarover bezorgd, of zelfs gefrustreerd? Komt jullie missie mogelijk in gevaar, terwijl je juist méér van die missie wilt bereiken? Of heb je tijdelijk iemand nodig om stagnatie te voorkomen? Om daarentegen vaart te maken?
Ik help maatschappelijke organisaties van stagnatie naar bloei. Medewerkers, betrokkenen en deelnemers komen erin mee. Samen verkennen we de weg; we stellen bij en zetten door. Gestaag zien we resultaat. Enthousiaste supporters en samenwerkingspartners. Respect in de sector, nieuwe financieringen. Deelnemers en cliënten met wie het beter gaat. Meer impact. Van stagnatie naar bloei.
