‘Wat in de lieve vrede draagt het bij? Wereldwijd is er zoveel ellende en het lijkt alleen maar toe te nemen. Het is nooit genoeg. Het heeft zo weinig zin.’ Aan het woord is een man van halverwege de 50. Zijn leven lang heeft hij zich ingezet om de wereld een beetje mooier te maken. Met muziek, met creatieve instrumenten, met een duurzame insteek. Het leverde hem een inkomen onder het minimum. Al die jaren nam hij er genoegen mee. Maar nu is hij moe.

Geregeld spreek ik vijftigers die zich in deze man herkennen. Ze zijn de wereldverbeteraars van de afgelopen decennia. Ze werkten tegen de klippen op. Maar nu zijn ze moe. Cynisch ook. ‘Kijk naar het zwerfvuil. De plastic soep. IJs dat afbreekt. Waar zou je vandaag moeten beginnen te midden van al deze zorgelijke ontwikkelingen?’ Wel vaker had ik mensen dergelijke dingen horen zeggen, maar recentelijk gebeurde het tweemaal in één week. Dat zette me aan het denken. Niet vanwege het alarmerende signaal dat zij uitzonden. Wel vanwege een contrast dat ik zie.

Er is namelijk ook een andere werkelijkheid. Kortgeleden was er de Humanitaire Top in Den Haag, georganiseerd door tien Nederlandse humanitaire organisaties. Hoe kun je de hulp bij crises en natuurrampen verbeteren? Daarover ging het. Helaas was ik er zelf niet bij – de tickets waren uitverkocht toen ik mij aanmeldde. Kort na deze Top sprak ik opnieuw een vijftiger. Hij nam me apart en deed verslag. ‘En weet je wat mij zo raakte? De deelnemers waren niet alleen de bekende en aloude mensen van mijn generatie die al hun hele leven in het humanitaire vak zitten. Nee, er waren tientallen jonge mensen. Twintigers!’

Zelf heb ik het afgelopen halfjaar een traject begeleid waarin vijftien twintigers een businessplan maakten voor een sociale onderneming. Hen zie ik onderdeel zijn van een nieuwe generatie die zeker zo idealistisch is als die van de vijftigers. Klopt het dat de tussenliggende generatie sceptischer is over het verbeteren van de wereld? Hoe dan ook, veel van de huidige twintigers zijn absoluut idealistisch. En bovendien realistisch. Zij begrijpen dat het geld niet aan een boom groeit en zien in dat binnen de humanitaire wereld tal van veranderingen moeten plaatsvinden. Meer ondernemen, minder handje ophouden, om maar iets te noemen.

Wereldverbeteraars zijn ze! Pur sang. Jong, idealistisch en realistisch. En vaak met heel veel ideeën. Omdat er in deze wereld niet alleen veel moet veranderen, maar omdat het ook kán. Herken jij je in deze typering? En vraag jij je af hoe je met al jouw ideeën focus kiest? Bijna wekelijks spreek ik iemand uit jouw generatie. Omdat ik dat leuk vind en omdat het klaarblijkelijk in een behoefte voorziet. Als jij geïnteresseerd bent in een gratis coaching sessie, laat het me weten. Als je vijftiger bent en het lijkt je leuk eens een kopje koffie te doen, hoor ik het ook graag.