Weet je het nog, de eerste schooldag? Van jezelf? Van je kind of kleinkind? Natuurlijk weet je het nog.

Vijf jaar was ik bij de inschrijving voor de eerste klas. Trots vertelde ik de meester dat ik al kon rekenen. Mijn moeder kon nauwelijks praten, zo gespannen was ze. Zelf was ik klaar om te beginnen. Er begon iets nieuws!

Het gymlokaal waar we ons de eerste schooldag als brugklassers verzamelden, ruik ik nog. Nieuwe leren tassen. Pubers zonder deodorant. Heftig. Maar wat was het een mooie dag: de volgende stap.

De eerste dag dat ik in mijn studentenstad fietste – onvergetelijk. Opgegroeid in een klein dorp, middelbare school in een wat grotere plaats, maar toen: de stad. Studeren! Kippenvel, zo mooi. Weer een stap.

Een aantal jaren later ga je op herhaling. Dan ga je met je eigen kinderen, als je die kreeg. En zeker, dan beleef je het anders. Een brok in je keel. Een traan bij het afscheid. Maar ook dan besef je: wat een voorrecht, wat een kans.

Bij Dorcas werken we aan blijvende verandering in het leven van de allerarmsten. Elke dag zetten zij een stap om zich blijvend aan de armoede te onttrekken.

Elke dag weer een stap. Een stap die op dat moment bij hen past. Een stap naar later. Naar een beter later.

Deze column verscheen in ‘Hartslag’, magazine van Dorcas, oktober 2017.