Grauwe betonnen blokken van een paar verdiepingen hoog, met daarin kleine appartementen. Tussen de blokken lopen de elektriciteitsdraden kriskras door de lucht. Ik sta op de begane grond voor de deur bij een van deze blokken. Achter de deur bevindt zich een groep van 30 kinderen. Als ik naar binnen ga, lijkt het alsof ik een schoolklas in Nederland binnenloop.

Maar schijn bedriegt. Ik ben in Korça, Albanië, en hier gaan de kinderen alleen ‘s ochtends naar school. Ik ben bij een kindercentrum van noodhulp- en ontwikkelingsorganisatie Dorcas. De meeste van de kinderen in dit centrum komen uit de Romagemeenschap, een achtergestelde groep in de Albanese samenleving. Er zijn veel gebroken gezinnen, er is weinig werk en inkomen en de Roma worden slecht opgenomen in de lokale gemeenschap.

Ik zie de kinderen in de klas en vraag me af waar ze wonen. Zouden zij in zo’n betonblok wonen? Hoe zou het er daarbinnen uitzien? Kunnen hun ouders de energierekening wel betalen en is er genoeg geld voor eten?

Dan ontmoet ik Mariela. Zij is medewerker van Emanuel Mission, die in samenwerking met Dorcas dit kindercentrum runt. Ze vertelt dat ze alle kinderen hier bij naam kent. En dat geldt niet alleen voor deze kinderen, ook de kinderen van de andere 2 kindercentra in de stad kent ze.  Het persoonlijke contact is erg belangrijk voor Mariela. ‘Soms kom ik volwassenen tegen die als kind op dit kindercentrum hebben gezeten’, vertelt ze glunderend. ‘Laatst nog, toen ik in Tirana was. Ze zwaaiden naar me!’

Mariela vertelt mij meer over de situatie van de kinderen en over het werk in het kindercentrum. Zo krijgen de kinderen hier een lunch, omdat daar thuis geen geld voor is. Op maandag hebben de kinderen extra trek, want in het weekend is het kindercentrum niet open en dan missen ze de lunch… Helaas is er thuis ook veel huiselijk geweld en alcoholisme.

Maar de ogen van Mariela beginnen te stralen als ze vertelt wat de kinderen allemaal leren. Er wordt niet alleen extra les gegeven in lezen, rekenen en taal; de kinderen leren ook meer over een goede hygiëne en over hoe je met elkaar omgaat. Ook verjaardagen worden gevierd.

Ik ben ontroerd door de ontmoeting met Mariela. Tussen de grauwe betonnen blokken met appartementen zie ik een teken van hoop. Er zijn volwassenen die deze kinderen in de ogen kijken en hun van alles leren. Die hen voeden. Die hen liefhebben. Die ervoor zorgen dat ze het leven kunnen leven en een hoopvolle toekomst hebben.

Misschien vind je het mooi om via Dorcas een kind te sponsoren.
Welkom! Hier vind je meer informatie.

Foto: Dorcas